Komu pomagamy
Poznaj zatem historie kilku naszych przyjaciół
Uśmiechnięta pięćdziesięciolatka. Jej uśmiech i pogodę ducha często podziwiamy, bo życie Ani to raczej pasmo smutnych historii…
Ania, kiedyś aktywna zawodowo i towarzysko, na skutek choroby mamy, a potem babci, zostaje w domu, by się nimi opiekować. Czas ten trwał… 11 lat! Po ich śmierci, Ania trafiła do L’Arche. Wycofana całkowicie z życia, pełna obaw i lęków. Uczyła się od początku niemal wszystkiego – najpierw schodzenia po schodach, potem poruszania się po mieście. Powolutku wraca do życia.
O czym marzy? W ramach naszych zajęć uczyła się francuskiego. Była najlepszą uczennicą, bo ma naprawdę świetną pamięć. Bardzo chciałaby móc choć raz pojechać za granicę i odwiedzić miejsca, których dotąd nie widziała. Kilka miesięcy temu podjęła pracę!
Trafił do nas bardzo mroźną zimą, kiedy warunki w jego socjalnym mieszkaniu, bez centralnego ogrzewania, nie pozwalały mu dłużej mieszkać u siebie.
Problemem, któremu jak się wkrótce okazało Krzysztof musiał stawić czoła, była sprawa zadłużeń i niespłacanych kredytów. Kiedyś lekceważył wszystkie pisma, wezwania do zapłaty, co zaprocentowało ogromnym zadłużeniem.
Kosztowało go to wiele stresu i nieprzespanych nocy. Teraz regularnie spłaca wszystkie zobowiązania, jest spokojny i czeka na moment, aż zapłaci ostatnią ratę i jak mówi „będzie wolnym człowiekiem…”
Mieszka z rodzicami, psem Pako i kotem Kiciusiem. Rodzice Pawła pracują, by utrzymać całą rodzinę. Paweł natomiast na co dzień uczestniczy w zajęciach Środowiskowego Domu Samopomocy.
Gdy te zajęcia się kończą z radością i dużym zaangażowaniem przychodzi do nas, by wspólnie z innymi spędzić czas. Tu ma przyjaciół i swoje własne miejsce. Dla rodziców Pawła to duża pomoc, wsparcie oraz świadomość, że mają na kogo liczyć.
Jacek jest młody, pełen energii, radości życia i marzeń, tych mniej lub bardziej odległych. Od ponad roku pracuje na pełen etat w restauracji McDonald’s, jako osoba odpowiedzialna za utrzymanie czystości w sali restauracyjnej.
Jak sam mówi, początki pracy w McDonald’s były trudne: „pierwszy miesiąc byłem bardzo zmęczony, musiałem wszystkiego się uczyć…”. Jednak z czasem odkrył, że praca daje mu przede wszystkim wiele satysfakcji: „nie lubię siedzieć w domu i oglądać telewizji… Wolę coś robić… uczyć się nowych rzeczy…”.
Jak każdy z nas, Jacek ma marzenia i wiele planów na przyszłość. Część z nich może uda się zrealizować dzięki wsparciu Darczyńców. Jacek choć jest osobą niepełnosprawną intelektualnie, to jest w pełni sprawną, by marzyć i rozwijać się!